Mellom bakkar og berg

Mellom bakkar og berg ut med havet
heve nordmannen fenge sin heim
der han sjølv heve tuftene grave
og sett sjølv sine hus oppå deim
Han såg ut på dei steinute strender
det var ingen, som der hadde bygt
lat oss rydja og byggja oss grender
og so eiga me rudningen trygt
Han såg ut på det bårute havet
det var ruskut å leggja utpå
men det leikade fisk med i kavet
og den leiken den ville han sjå
Hill nordmann
Fram på vinteren stundom han tenkte
gjev eg var her til evig tid
og når nordljoset skinner i frå oven
blir hans stålhjerte fylt med grusom savn