Lobicán

Sempre quixen ser por un lado coma o demo
e ter un pouco de xenio,
e aínda que fose mentira, ser libre por un día
e ver de outro xeito a vida.

Pero a xente coma mín
ten que vivir coma un cán,
encadeado a cadea,
e encadeadas as maus
so me queda ouvear ben alto coma un lobicán…

E aínda seghe aí estando o veleno no aire,
aínda é demasiado cedo,
aínda se miras o ceo, aínda se ven os martelos
cravándonos os cravos.

E mentras segho aquí preso neste cárcere de ferro,
Estoume facendo vello,
E os barrotes que teño, por moito que o tento,
Non son quen de rompelos…

Por que a xente coma mín
ten que vivir coma un cán,
encadeado a cadea,
e encadeadas as maus
so me queda ouvear ben alto coma un lobicán