Knajpa mordercow

Nie szukaj drogi, znajdziesz ja w sercu...
Smutna jest knajpa bylych mordercow.
Niech Cie nie trwoża, gdy do niej wkroczysz,
Plonace w mroku mordercow oczy.

Nieważny grozny grymas na gebie,
Mordercy maja serca golebie.
Band, armii, gangow i czarnych sotni,
Wczoraj - rycerze, dzis - bezrobotni.

Pustka i chlodem wieje po katach,
Stary morderca z baru szklo sprzata,
Szafa wygrywa rzewne kawalki,
Siedza mordercy, lamia zapalki.

Czasem twarz obca mignie - i znika,
Zaraz sie dzwignie ktos od stolika,
Wroci nazajutrz z mina nijaka,
Bluznie na życie, postawi flakon. Każdy do niego zaraz sie tloczy,
Wkrag nad szklankami blyskaja oczy
I zaraz każdy lepiej sie czuje:
Jeszcze mordercow ktos potrzebuje!

Może nareszcie ktoregos ranka
Znowu sie zacznie wielka kocanka
I wroca chwile godne zazdrosci,
Znow placic beda za przyjemnosci.

Znow w dloni, zamiast plaskiej butelki,
Znany ksztalt kolby od parabelki.
A w koncu palca wibruje skrycie,
Jak laskotanie: tu smierc, tu życie...

Wracajcie, slodkie chwaly godziny,
Slawne gonitwy i strzelaniny.
Tak tylko można znowu byc mlodym -
Zabic - i z duma czekac nagrody.

W knajpie mordercow gryziemy palce,
Żadze nas drecza i sny o walce.
Ale ktoż dzisiaj mordercom ufa? -
Wiec srebrne kule spia w czarnych lufach.

Zmazujac barwy lasom i polom
Mknie balon nocy z knajpy gondola.
Kiedys tak jasno, a dzis tak ciemno -
Wroga nie widze, wroga przede mna. Rwie leb od tortur alkoholowych,
Lecz wsrod porcelan i rur niklowych
Czlowiek sie znowu czuje polbogiem,
Bo oto stoi twarza w twarz z wrogiem.

Kula jak srebrna żmija wyskoczy,
W lustrze nad kranem zagasna oczy,
Ciala mordercow skry potu zrosza,
Gdy milczac cialo za drzwi wynosza...

Gdy bije polnoc!