Espectros

Dáche medo a escuridade
e a forma estraña das súas tebras,
danche espanto aquelas sombras
que se moven e nos falan.

E buscas no arco da vella
un descanso para a ollada,
pero ó traveso da fiestra
sempre atopas esa néboa.

E se o ruído das cadeas
se che achega pola costas,
enche os petos de pedras,
por se veñen as pantasmas.

Que nos comen as ideas,
que nos papan as palabras,
que nos devoran as almas,
coa fame das súas ghadañas.

...e non será...por non...querer,...
...e non será...por non...intentar...

Pero a máquina do tempo
aínda tenta no castigho,
quita a luz neste burato
e fai que medren os espectros.