Cando morra o vello

Eu son o Balbino, son un rapaz da aldea,
eu non vou á escola vou co ghando para a leira,
e teño un aghillón afiado na punta,
nunha vara longha que non quebra nunca.

…e cando miro ó ceo preghúntolle ás estrelas
…cando poderei ser libre coma elas…

…cando morra o vello…
si señor, cando morra o vello…

E vexo pantasmas, brétemas de medo,
elas tráenme a fame e quítanme o que teño,
veñen cada noite mentras estou durmindo,
e fan lume da vara coa que me defendo.

E se berro alto sempre terei castigho,
teño que aprender a medir o que digho,
antes de que ceiben a rabia dos seus cans,
quebren as palabras e me traben as mans