Anacos

Dei voltas sobre a miña propia cabeza
cando me lancei en picado
e despois esquecín ata a hora que era
e perdinme en pensamentos cos meus ollos pechados.

E petei cos meus osos contra o chao unha e outra vez
e pensei tantas cousas, tantas cousas cavilei
que entretanto ó frío chan…acostumei.

…e rompín en cachiños
cada pedazo de min,
e desfíxenme en anacos,
de todo me descosín…, (de todo me consumín)

E espertei unha tarde na que todo estaba a escuras,
nun burato no que as toupas me facían compañía
e encendín unha cera para tentar coa baralla
solitarios imposibles que endexamais terminaba… E falei con pantasmas que a mente imaxinaba,
e cos pés ben coutados non fose que toleara,
ata que un día o demo polo baixo me chamara
para que as ascuas do inferno os meus osos me quentara…

… E agora xa son auga, xa son cinza, xa son aire,
agora son regato, son atmosfera, son home,
e agora xa son peixe, xa son terra, xa son ave,
e agora xa son vento, son semente, xa son mare.